Οικονομικά και «Καλλικράτης»

Ο «Καλλικράτης» δε χρηματοδοτεί τη λειτουργία των Δήμων και περιφερειών 100% από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Η χρηματοδότησή τους προβλέπεται να γίνεται από ένα ποσοστό από τους γενικούς αντιλαϊκούς πόρους και τους τοπικούς (τέλη, εισφορές), ύστερα από υπουργική απόφαση που η εμπειρία χρόνων δείχνει ότι ούτε αυτοί οι πόροι δίνονται από το κράτος στους ΟΤΑ, γι' αυτό στο νόμο προβλέπεται να στέλνονται Δήμοι και Περιφέρειες στις Τράπεζες για δανεισμό, που, για να ξεχρεώσουν μετά, θα ρίχνουν τα βάρη στους Δημότες (αύξηση φόρων, τελών κ.λπ.) ή θα παίρνουν καινούργιο δάνειο.

Η εμπειρία από Δήμους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που εδώ και χρόνια εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές, δείχνουν τα εξής: π.χ. η πόλη Saint Etienne στη Νοτιοανατολική Γαλλία, για να μειώσει τα έξοδα από το δανεισμό που είχε κάνει επένδυσε σε διάφορα παράγωγα, τζογάροντας σε ισοτιμίες νομισμάτων που της πρότειναν «έγκυρες» Ευρωπαϊκές Τράπεζες όπως η Deutsche Bank, άλλες βρετανικές, βελγικές κ.λπ. Τώρα, λένε, είναι τόσο κερδοσκοπικά, που καμία τράπεζα δε θέλει να τα πάρει πίσω, με αποτέλεσμα το χρέος να αυξηθεί υπέρογκα.

Μετά απ' αυτή την εξέλιξη, ο Δήμος της πόλης αύξησε τους φόρους δύο φορές και ματαίωσε την κατασκευή τραμ.

Για τους ίδιους λόγους, και με το ίδιο αποτέλεσμα, ο Δήμος της πόλης Ρεκανάτι της Ιταλίας αναγκάστηκε να πουλήσει το πάρκο της πόλης, να κλείσει παιδικούς σταθμούς, να μειώσει τα βοηθήματα προς τους ηλικιωμένους.

Το ίδιο συμβαίνει και σε κρατίδια και πόλεις της Γερμανίας που από πέρυσι (και λόγω κρίσης) άρχισαν τις περικοπές σε υποδομές, κοινωνικές - δημοτικές εγκαταστάσεις και κοινωφελείς υπηρεσίες. Πρώτη στη λίστα αυτών των πόλεων το Βερολίνο, που το αποκαλούν «πρωτεύουσα της φτώχειας», μείωσε το προσωπικό, τους μισθούς και τις υπηρεσίες κλείνοντας αρκετές εγκαταστάσεις όπως βιβλιοθήκες, θέατρα ή αυξάνοντας πολύ τις συνδρομές και τα εισιτήρια εισόδου.

Σχετικά με το ΕΣΠΑ

Βεβαίως, χρήματα θα πάνε στις Περιφέρειες με το πρόγραμμα ΕΣΠΑ,2007 - 2013, (Ενιαίο Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς). Οι γενικότερες στοχεύσεις της άρχουσας τάξης, όπως αυτές κωδικοποιούνται και στο ΕΣΠΑ για ανάδειξη της χώρας ως διεθνούς κόμβου μεταφορών - εμπορίου - ενέργειας και της Αττικής ως μητροπολιτικού κέντρου σχετικών υπηρεσιών (χρηματοπιστωτικές, ναυτιλιακές, τουριστικές και τεχνικές) δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε βελτίωση, αλλά σε επιδείνωση της κατάστασης για τα λαϊκά στρώματα. Οι περιφέρειες, που έχουν στα χέρια τους το ΕΣΠΑ και κοινοτικά πακέτα, έχουν καθορισμένο πού θα το δώσουν, τι θα τα κάνουν. Δε μιλάνε γι' αυτά οι υποψήφιοι των άλλων κομμάτων. Επομένως, δεν αξίζει να λες μόνο "όχι" στο μνημόνιο, αλλά να χρησιμοποιήσεις τη δύναμή σου εναντίον του. Ο Περιφερειάρχης ή ο Δήμαρχος που θα διοικεί πρέπει να είναι και διεκδικητής. Εχει σημασία πώς θα διαχειριστεί το ΕΣΠΑ. Θα το διαθέσει σε έργα για την κερδοφορία του κεφαλαίου ή σε έργα που δε θα τα δώσει στους ιδιώτες, σε έργα που έχουν σχέση με την ανακούφιση της ζωής των εργατικών οικογενειών των λαϊκών οικογενειών, των φτωχών αγροτών; Αυτό πρέπει να κάνει. Αλλά οι άλλοι υποψήφιοι, επειδή ακριβώς δεν αντιστρατεύονται την κυρίαρχη πολιτική υπέρ των μονοπωλίων δεν μπορούν να το κάνουν.

Ακόμη, ως διεκδικητής ο Δήμαρχος πρέπει να βάζει εμπόδια σε έργα προς όφελος του κεφαλαίου. Οπως π.χ. παραχώρηση χερσαίας ζώνης στον ΟΛΗΓ, ιδιωτικοποίηση του λιμανιού κ.λπ. Ένας Δήμαρχος μόνος του; Οχι μαζί με τους δήμους, μαζί με το λαό. Αλλά πρέπει να έχει τέτοια πολιτική.

Οι υποστηρικτές του «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ» υπερθεματίζουν για τα έσοδα που θα έχουν τα νέα «καλλικρατικά» τοπικά όργανα του κράτους από ένα ποσοστό των γενικών φόρων (φόρος ακίνητης περιουσίας - μόνο στους Δήμους - ΦΠΑ, φόρος φυσικών προσώπων κ.λπ.) που είναι αντιλαϊκοί, ξεζουμίζουν τα λαϊκά στρώματα. Χωρίς ντροπή καμαρώνουν για τα έσοδα αυτά λες και είναι η πιο φιλολαϊκή πολιτική. Και δε μιλάμε για τους επιπλέον φόρους και τέλη που βάζουν οι δήμοι. Η άλλη διάσταση του ζητήματος είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων από τους φόρους αυτούς πηγαίνει και θα πηγαίνει για πολύμορφη στήριξη της δράσης των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μονοπωλίων που θα δραστηριοποιούνται στους δήμους και τις περιφέρειες και όχι για να ικανοποιηθούν λαϊκές ανάγκες όπως: αποχετευτικό δίκτυο, αντιπλημμυρική προστασία, αντισεισμική θωράκιση, προστασία του περιβάλλοντος κ.λπ., χωρίς όμως να επιβαρύνεται οικονομικά ο λαός.